ATHENSTREET SOUL

Περιγραφή

Ποια ήταν η απάντηση του Περικλή στο ζητούμενο της πόλης; ο σκοπός είναι να γίνουν όλα όσα η κοινότητα αποφασίζει να γίνουν, αλλά στην περίπτωση των Αθηνών οι στόχοι ήταν το φιλοσοφείν και το φιλοκαλείν –η δημιουργία ανθρώπινων όντων που ζουν εντός της αγάπης της σοφίας, του ωραίου, του κοινού αγαθού  και μέσω αυτών.
Το λεύκωμα αποτελεί τη συλλογή και την κατάθεση της προσωπικής ματιάς του Ισίδωρου Λεοντή στον ρόλο του flâneur, του πλάνητα, στην Αθήνα μ’ ένα απολύτως προσωπικό ύφος. Η βασική ιδέα έχει να κάνει με τη βαριά κληρονομιά της αθηναϊκής πόλης. Ο Λεοντής είναι κείνος που, μ’ όλες τις φοβερές περιπλανήσεις του στο νοητό και συμβολικό κέντρο, προσπαθεί ν’ αποκρυπτογραφήσει τον απλό και μαζί πολλαπλό αδιάβατο λαβύρινθο του χώρου, του χρόνου και της πόλης που ανήκει ταυτόχρονα σε έναν και σ’ όλους.
Η περιπλάνηση αρχίζει από ένα κομβικό σημείο της πόλης με το μοντέρνο κτίριο της γωνίας των οδών Κοραή και Πανεπιστημίου να παίζει το ρόλο του σιωπηλού, κρυστάλλινου καθρέφτη πάνω στον οποίο παρουσιάζεται η αντανάκλαση ή το σώμα (το ίδιο κάνει) του κτιρίου της Ακαδημίας Αθηνών, ενός από τα χαρακτηριστικότερα δείγματα του αθηναϊκού κλασικισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη, η κατασκευή του οποίου έχει συνδεθεί με δύο από τους σημαντικότερους ξένους αρχιτέκτονες που δημιούργησαν μεγάλα έργα στη χώρα μας, τον Δανό Θεόφιλο Χάνσεν και τον Γερμανό Ερνέστο Τσίλερ και τελειώνει με τη βουβή κραυγή «φτάνει πια» στο graffiti ενός νέου που φαίνεται να τα βάζει με όλους και με όλα, κυρίως με την αποξένωση της σύγχρονης πόλης και του συστήματος που τον θέλει στο περιθώριο ενώ, flâneur αυτός, ανασαίνει στο κέντρο.
Πόσο όμως μπορεί κανείς να κρατηθεί στον ρόλο του πλάνητα και να μη μεταβληθεί σε πλανώμενο, όταν πρόκειται για την Αθήνα – μια πόλη παμπάλαιων γοητευτικών μυστηρίων; Εδώ ο εικαστικός λόγος του Ισίδωρου Λεοντή αφορά μια πόλη «εξωτικών» συνδρόμων που πιάνουν τον ανύποπτο επισκέπτη απ’ το λαιμό. Αυτή η πόλη δεν τροφοδοτείται μόνον από την απόλαυση των περίλαμπρων μνημείων που συνεχίζουν να επιζούν έως σήμερα. Η πόλη με τα χρώματα, τα εδέσματα, τα πωλητήρια της μνήμης, γίνεται ένας κοινός χώρος που αλλάζει πρόσωπα και προσωπεία, ενίοτε άκρως σαγηνευτικά και ως εκ τούτου επικίνδυνα και ενίοτε άκρως τρομακτικά με τη μείξη ανθρώπων, ήχων, λειτουργιών και κινδύνων. Σε αυτόν τον κοινό χώρο της αφτιασίδωτης, της διάφανης πόλης του συγχρωτισμού και των σωμάτων μας κάνει μέτοχους ο Ισίδωρος Λεοντής με τη συλλογή Αθήνα, που φέρει τον συμπληρωματικό υπαινικτικό, ρευστό, ελαστικό, πλην εύγλωττο, προσδιορισμό «insight» που μπορεί να σημαίνει διορατικότητα, ή το βλέμμα, ή την ματιά του πλάνητα. Θα μπορούσε να σημαίνει ακόμη και φωτογραφίες τραβηγμένες για μονολόγους. Ήδη από τις πρώτες φωτογραφίες ο Λεοντής μάς εισάγει στη γοητευτική ατμόσφαιρα της αμφισημίας και του αμφιλεγόμενου, η οποία κυριαρχεί σε όλες τις σελίδες, ακόμη και όταν ο λόγος υπακούει στον ορθολογισμό των πληροφοριών, είτε ιστορικών, είτε γεωγραφικών, είτε τοπογραφικών και οπωσδήποτε ταξικών. Τις υποτιθέμενες ψηφίδες, και μάλιστα εκείνες από τους γρίφους της πόλης, ο φωτογράφος-αφηγητής τις καταπίνει απρόσεκτα με ένα επίκτητο προνόμιο: τη ματιά του ντοκιμαντερίστα ή του φωτογράφου του ABC News, του CNN και του CBS News. Τον Λεοντή δεν τον ενδιαφέρει η τελειότητα της φωτογραφίας, αλλά το περιεχόμενο και το νόημά της. Η καταγραφή και η κατάθεση. Οι ιστορικές λοιπόν ψηφίδες, διάσπαρτες στο βιβλίο-λεύκωμα του Λεοντή, δεν είναι μόνον ένα αφηγηματικό εύρημα. Απλώς προκύπτουν ως ένα μάλλον σύμβολο συλλογικής μνήμης που, κάποια στιγμή, μετατρέπεται σε προσωπική. Ο αναγνώστης παρακολουθεί βήμα το βήμα, εικόνα την εικόνα αυτόν τον μεταμορφισμό. Έτσι, η ροή δεν έχει σταθερά το ίδιο ύφος ή παρατηρούνται μεταβολές από σελίδα σε σελίδα, ανάλογα με την οπτική του αφηγητή αλλά και το υλικό που έχει να διαχειριστεί και να μετατρέψει σε εικόνες, δηλαδή σε χώρους φορτισμένους, χώρους που έχουν κάτι από την πράσινη υγρασία του χρόνου, χώρους με σκοτεινά μυστικά αλλά και χώρους σημερινούς, με άλλα προτάγματα, πρόσωπα, συναισθήματα, συμπεριφορές, γεύσεις, μουσικές, ανθρωπιά και ζωή.

(από την εισαγωγή του Θανάση Βασιλείου)